Wim van Egmond
Mijn woelige tijd
Het Begin
Het is 1985 Radio Monique is al een tijd in de lucht, ik luisterde er niet naar omdat ik werkzaam was als program director bij Keistad FM.
Dit station werkte samen met MMI, die de programma's maakte voor Radio Monique.
Daarnaast verzorgde wij ook onze eigen programma's
De MMI programma's hebben we vrij snel overboord gegooid, zodra we meer onze eigen medewerkers kregen.
We wilde die programma's wel handhaven maar iemand moest die banden bewerken en dat koste veel tijd en geld.
In diezelfde periode werd ik wel getriggerd door Radio Monique.
Ik had helemaal geen zin om op die boot te zitten, maar wilde wel iets doen voor het station.
In 1987 maakte ik een sollicitatie bandje met de gedachte daar hoor ik niks meer van, prompt de volgende dag ging de telefoon, of ik even langs wilde komen voor een gesprek.
De volgende dag aangekomen in de MMI studio en daar zag ik dat er niets wees wat met Radio Monique te maken had, er hing wel een foto van de Ross Revenge maar die foto was zo genomen dat je de namen van Monique en Caroline niet zag.
Ik had een gesprek, en men vroeg of ik een nieuwsbulletin in elkaar wilde zetten.
ik kreeg een stapel kranten en de onderwerpen knipte ik uit en lag ze in volgorde, zoals ik dacht dat het nieuws gebracht moest worden.
Ik heb toen een opname gemaakt van dit nieuws, aan nieuwslezers was een flink tekort.
Plaatjes draaien kan iedereen!?
Tuurlijk een programma in elkaar zetten en presenteren was wel de bedoeling, maar het nieuws was belangrijker, en nieuwslezen is een vak apart.
Het gesprek verliep goed en toen kwam de vraag of ik naar de Ross Revenge wilde gaan, ik had al te kennen gegeven dat dit niet echt mijn bedoeling was. Dus ik dacht als het goed betaald wil ik erover denken. Het bedrag werd genoemd, 100 gulden per dag!
Voor die tijd niet slecht want als je aan boord bent heb je geen andere kosten.
Ik vroeg op een serieuze toon of er op zon en feestdagen meer betaald zou worden.
Nee was het antwoord, Men had niet door dat ik dat als grap vroeg.
De volgende vraag was ook kun je volgende week.
Ik zei in principe kan dat wel, maar ik had nog een en ander te regelen door mijn baan als programmaleider bij Keistad FM een commercieel radiostation.
Toen ik klaar was zou het bandje naar de mensen aan boord worden gestuurd die dan een oordeel konden geven.
Volgens mij heeft dit bandje nooit de Ross Revenge bereikt.
Dit omdat de week ernaar ik een telefoontje kreeg om naar de Ross Revenge te gaan , terwijl er geen tender die richting is geweest.
​
Tijdens mijn aanwezigheid werd er met de eigenaar van Radio Monique een telefoongesprek gevoerd met een medewerker die naast programma’s ook een platenmaatschappij had.
Tijdens dit gesprek werd hem gevraagd waneer hij weer nieuwe programma’s kwam opnemen omdat de herhalingen teveel waren gedraaid.
Wat die herhalingen betreft dat kon ik wel merken toen ik aan boord was.
Er was een chronisch tekort, waardoor er regelmatig een vervangend live programma van boord kwam in die periode.
Bedrijvigheid alom dus in de MMI studio.
Naar de Ross Revenge 1987
​
Het duurde een aantal weken voordat ik vertrok. Ik ging naar Den Haag waar ik werd opgehaald om naar Calais te gaan.
Maar we moesten nog enkele collega’s ophalen, 1 van die collega’s vertelde dat hij veel nonstop bandjes voor de ochtend had gemaakt.
Wat ik met die bandjes heb gedaan dat lees je in een ander hoofdstuk.
Tijdens de rit had naar Calais had de eigenaar van het station een lang telefoon gesprek met de eigenaar van Radio Caroline.
Waar het over ging weet ik niet meer, maar het kwam erop neer dat hij nog meer geld wilde.
Intussen stond Caroline aan op de radio in de auto. Ik hoorde my baby cares for me van Nina Simone.
Op zich geen bijzonder iets, maar wat wel bijzonder was dat het op Caroline gedraaid werd, het was geen “long boared album track”.
Het was een opkomende hit, en dat draaide men niet bij Caroline.
De term “long boared album track” is een uitdrukking van de Caroline disc-jockeys omdat ze soms nummers draaide van 20 minuten.
Dit nummer was opnieuw uitgebracht en omdat er al een tijd geen tender meer was geweest, vroeg ik me af hoe het mogelijk was dat zo nieuw nummer al te beluisteren was. Maar daar zou ik achterkomen als ik aan boord zou gaan.
In de Haven aangekomen zijn we eerst wat gaan eten in een plaatselijke eetgelegenheid.
Toen realiseerde ik me dat ik mijn ziektekosten niet had geregeld.
Men wist me te vertellen dat dit op zich geen probleem moest zijn, omdat als er iets onverhoopt mocht gebeuren dat het financieel wel in orde zou komen. Achteraf kwam ik er achter dat ik toch verzekerd was voor het geval dat. Dat het illegaal was daar stond ik niet bij stil.
Maar die gedachte is eigenlijk logisch, het enige wat ik deed was naar een schip gaan om te werken.
Maar dat heb ik altijd wel gehad toen ik aan illegale zenders aan land meewerkte. Eigenlijk best raar dat je voor dit soort dingen de wet overtrad.
Het was vroeg in de avond toen we de bevoorrading aan boord van de Bellatrix brachten, een zeer luxe schip, 100 broden, 500 flessen melk.
Alles dus in zeer grote getale.
Het zal rond 22:00 zijn geweest toen we onze kooien opzochten om te gaan slapen. Een paar uur later vertrokken we.
Maar voordat we vertrokken moest de kapitein onze paspoorten hebben. Hij had contact met de douane en hij vertelde via de marifoon wie er aan boord zaten en waar we heen gingen.
Tot mijn verbazing zei de douane, jullie vertrekken weer naar die rode boot, en dit werd bevestigd.
Prachtig is het om te zien om op de radar de route te zien hoe de Bellatrix naar de Ross Revenge vaarde .
Ik dacht het gebeurt nu echt, een raar gevoel en spannend om mee te maken.
En ik altijd maar denken dat alles in het geniep gebeurde.
