top of page

Dynamische Banners

Een (dynamische) banner voor je site, of radioprogramma? Neem contact op!

​

Aan boord springen.

De overtocht duurde ongeveer 8 uur

Tijdens deze overtocht las ik wat, ik had expres een dik boek van 500 bladzijden meegenomen.

Thuis kwam ik maar niet aan dat boek om te lezen.

En dacht als ik aan boord ben in rustige momenten lees ik het verder.

Daar is niet veel van gekomen door de drukte en het slechte weer.

Voor de rest was het genieten van het varen op zee.

Eenmaal aangekomen bij de Ross Revenge rond 06:00 was het stormachtig en we moesten een tijd wachten om over te stappen.

Dit duurde een paar uur.

Indrukwekkend was het toen we een paar meter voor anker lagen van de Ross Revenge

Een prachtig gezicht om dat schip te zien in het ochtendgloren met die opkomende zon.

Ik maakte me een voorstelling in mijn gedachten hoe zo leefgemeenschap was, wetende dat mijn gedachte het totaal niet haalde bij de werkelijkheid.

​

Hoewel er een stevige wind was kwam het moment dat we konden overstappen. De reden van wachten was dat de Ross Revenge met de kop in de wind stond. Dat ging makkelijker met overstappen.

Het was gebruikelijk om langszij te gaan, maar door de kolkende golven was dit keer voor het achtersteven gekozen.

Dit was best heftig omdat beide schepen danste op de golven.

Het over springen ging onder leiding van de kapitein van de Ross Revenge.

Als de Bellatrix naar boven zou deinen moest ik overspringen en werd opgevangen door 2 bemanningsleden.

Best wel gevaarlijk achteraf, nu zou ik dat nooit meer zo doen.

​

Aan het werk.

Overgesprongen en heelhuids aangekomen op de Ross Revenge.

De mensen waren zeer blij dat ze afgelost werden, dat kwam omdat het al een paar weken stormde, en daar wordt je echt moe van.

Je raakt uit balans, dat merk je zeker als je weer aan land was.

Je zwalkte dan als je loopt, omdat de deining van het schip dan nog in je lichaam zit.

Kennis maken was niet te doen, er moest een snelle wissel plaatsvinden, omdat de volgende storm er al weer aankwam.

Ik liep nadat ik mijn koffers ergens had neergezet in het schip naar de Monique studio om kennis te maken met mijn collega’s

Op de achtergrond hoorde ik een verhitte discussie in de messroom

Schijnbaar was er iemand boos.

Ik dacht nog leuke begroeting, het was letterlijk te horen als je buiten stond.

Toen ik in de messroom kwam zag ik het hoe ze aan de nieuwe muzieknummers kwamen.

Ze hadden de geluidsbron van de TV gekoppeld aan een cassette recorder.

En maakte audio opnamen van Top of the Pops of van een clip tv station.

Ik ging nog even zitten in de messroom om bij te komen van de reis.

Maar dat duurde niet lang

​

Rust zou de komende 2 maanden niet aan bod komen

Nadat de tender weg was, bespraken we gelijk het schema voor de komende weken, iets wat altijd gebeurt als er verversing was van personeel.

Ik werd gelijk in het diepe gegooid en die middag om 16:00 uur deed ik mijn eerste nieuwsuitzending.

Na die bespreking kon ik kiezen welke hut ik wilde hebben.

Ik heb toen bewust gekozen om helemaal achter in het schip te gaan.

Omdat als het schip deinde op de golven werd je gewoon in slaap gewiegd. Nadeel was als het stormde dat je bijna uit je kooi werd gegooid.

Ik schreef volgens traditie mijn naam op de kast van mijn hut.

Een goede vriend van me was aan het werk in het leger waar hij les kreeg om in legervoertuigen te rijden, en ze hadden de radio op Monique staan.

​

Hij schrok dat hij me hoorde,om 16:00 uur, maar wist me te vertellen dat hij het geweldig vond dat ik daar op de zee zat.

De reden is dat hij ook gek is op de zee en schepen is.

Hij wist me te vertellen dat ik een paar weken voor vertrek hem had verteld dat ik naar Radio Monique zou gaan.

Hij was alleen vergeten wanneer,dus hij was blij verrast toen hij me hoorde op de radio.

​

Schema week.

Om 04:00 werd ik wakker gemaakt, door de dienstdoende Caroline disc-jockey.

Dit omdat Caroline ’s nachts programma’s presenteerde, en dus was er altijd iemand wakker

Ik ging naar de kombuis om dan toast met marmelade te maken en een grote kop thee.

Als je op een overwegend engels schip bent dan pas ik me ook met ontbijt tradities aan.Het avondeten daar was ik niet van gecharmeerd.

Maar ik ben een persoon van niet zeuren, eten wat de pot schaft.

Mijn shift begon om 05:00 uur.

Dit was mijn dagindeling.

05:00: Cassettes instarten

06:00: Nieuws voorbereiden.

​

Dit gebeurde door te luisteren naar de BBC ANP en de BRT.

Deze uitzendingen werden opgenomen, en dan maakte je een combinatie van die berichten en tikte die uit op een typmachine.

Als je dat gedaan had nam je het op zodat het precies 2 minuten duurde.

Die 2 minuten waren belangrijk omdat je precies op het hele uur moest uitkomen.

Iets wat eigenlijk van Radio Veronica is overgenomen, die deed dat in de jaren 70 ook, het leek dan alsof ze eerder met het nieuws waren, wat natuurlijk niet zo was.

07:00:Nieuws lezen

07:30:Nieuws lezen

08:00:Nieuws lezen

09:00:Programma

10:00:Programma

11:00:Pauze

In die tijd ging ik meestal naar mijn hut om even te slapen.

Tussendoor een praatje maken met de engelse collega’s of televisie kijken.

Je had een zeer goede ontvangst van veel lokale televisiezenders.

Er was altijd wel wat te kijken.

12:00:Pauze

13:00:Nieuws voorbereiden

14:00 tot 19:00 uur Nieuwsdienst

19:00 Eten

Dit tijdstip was bewust gekozen zodat we op dit grote schip elkaar eens zagen.

Na het eten moest er natuurlijk afgewassen worden, dit ging in toerbeurt.

Daarna was je vrij om te doen wat je wilde.

​

​

Ik hoefde niet vaak af te wassen omdat ik mijn programma voor de volgende dag moest samenstellen en al vroeg naar bed ging.

Om 21:00 lag ik al weer in mijn kooi, om de volgende dag om 04:00 uur weer aan de slag te gaan.

Die nonstop muziek cassettes instarten om 05:00 uur, hield ik al snel voor gezien, nonstop muziek is zo saai. Vooral die cassettes die ik moest starten.

Dus na 2 dagen dacht ik, ik ga gewoon een programma doen van 05:00 tot 06:30 om 06:30 begon Maasbach zijn preek.

Maasbach was een adverteerder die een half uur over het geloof praatte, en dat leverde geld op, ik meen dat hij 1000 gulden betaalde.

Vanuit de Caroline studio zag men dat ik die non stop cassettes niet draaide.Ze vonden het geweldig dat ik gewoon live zat. En staken hun duim omhoog en lachte van, dit is beter dan nonstop muziek, wisten ze me nog te vertellen.

Ik draaide vooral rockachtige muziek, en niet van die easylistening dingen die op die cassettes stonden.

​

Schema weekend.

Het weekend kon ik uitslapen tot 08:00 uur.

Ik deed het nieuws van 12:00 tot 18:00.

Voor de rest van de tijd was ik bezig met wat klusjes.

Zoals de messroom schoonmaken, de was doen.

Kletsen met Engelse collega’s , de onderwerpen waren uiteenlopend.

Toen kwam de vraag wat draai je het liefst in je programma’s.

Ik gaf aan niet de muziek van Radio Monique, maar wat meer rockmuziek.

Ze wisten me lachend te vertellen dat ik bij het verkeerde station zat, ik paste beter bij Radio Caroline.

Maar ik zei daarop dat ik ervoor betaald werd, en zei ook lachend, dat maakt ook een hoop goed.

De Caroline jocks kregen alleen een reiskostenvergoeding en kost en inwoning.

Studio.

​

Het is natuurlijk mooi als je op zee zit, ik geniet altijd van schepen als ik erop zit. En nu zat ik op een schip waar ik programma’s kan doen.

Maar zoals altijd loopt niet alles zoals je zou wensen, en op een schip gebeuren onverwachte dingen.

Zoals op een morgen als ik wil starten met mijn programma.

Ik deed en doe altijd even voor aanvang een check of alles nog werkt naar behoren vlak voor ik begin.

En je verwacht het al, een draaitafel weigerde dienst, het was 10 minuten voor aanvang.

Dus aan de technische man aan boord gevraagd of hij dit kon repareren.

Hij kwam de studio binnen en keek, zonder er echt na te kijken wat er aan de hand was en zei: Inderdaad die doe het niet.

Ga maar naar de overdrive studio om je programma te doen.

Dus ik 3 minuten voor aanvang helemaal achter naar het schip gegaan met al mijn platen om nog net om 09:00 uur de nieuws jingle in te starten en daarna mijn programma te presenteren.

De overdrive studio is een back-up studio. Maar daar maakte we ook veel producties. En daar kwamen ook de religieuze uitzendingen, viewpiont 963 vandaan.

​

​

Het waren voornamelijk Amerikaanse organisaties die zendtijd kochten.

Daar werkte ik met de mono uitvoering van de Gates mengtafel.

Kende die mixer totaal niet, maar een snelle uitleg was voldoende.

Ik zeg wel voldoende, maar dat was het niet.

Schijnbaar heb ik constant de voorafluistering open gehad, zodat je elke plaat die ik scherp zette op de radio hoorde.

Ik had het mezelf wel makkelijk gemaakt voor mijn programma’s.

Ik draaide altijd van verzamel lp’s omdat de discotheek aan boord niet echt makkelijk was ingericht om de platen te zoeken.

De plug en hitparade platen stonden in handbereik in de studio, dat was wel heel relaxt draaien.

Het leven aan boord.

​

Mensen die niet aan boord van een zendschip hebben geleefd voor een paar weken hebben geen idee hoe dat leven nu werkelijk is.

Je staat ’s morgens op net zoals ieder ander, je doet je ochtendritueel en gaat naar je werk. Het voordeel van het schip is dat je er al bent.

Elke ochtend als ik het nieuws en vooral de fileberichten doorgaf keek ik vanuit de nieuwskamer naar buiten en staarde altijd naar de zee die rust uitstraalde, en in gedachten dacht ik, daar aan land zitten ze te stressen.

 

Persoonlijk vind ik het heerlijk om op zee te zijn, het hoeft niet perse een zendschip te zijn. Ik hou gewoon van de zee en het varen.

De dag begon voor mij met een ontbijt, dat deden we niet gezamenlijk omdat ieder een eigen ritme had voor het werk aan boord.

Wel het avondeten deden we samen, dat was voor ons belangrijk omdat je elkaar dan even ziet.

Na het eten BBC nieuws kijken, en vooral het weerbericht zodat we weten wat ons te wachten staat.

Maar andere mogelijkheden waren er ook, ik ging meestal naar de Caroline studio om daar een praatje te maken met de dienstdoende dj.

Dat ging voornamelijk over muziek, maar ook over andere dagelijkse dingen en ook de zin van het leven.

Tussen shifts door keek je TV of je of zocht je alvast de platen uit voor je programma

​

Voor mij persoonlijk gebeurde dat na het avondeten, en ook vaak tijdens het programma zelf omdat ik weinig tijd had.

Je werkte gemiddeld 10 uur op een dag. Maar daar merk je niks van, omdat je geen stress hebt van naar en van huis gaan.

En moe was ik eigenlijk nooit, zat soms nachten met de Engelsen televisie te kijken of te praten.

Tijdens 1 van die gesprekken vroeg ik waarom ze altijd zo onder de indruk waren als de koningin op televisie kwam.

Het antwoord was simpel, het is de Queen!

Ik vertelde dat wij in Nederland niet zo onder de indruk waren, en dat erbij ons een mentaliteit is van, doe normaal dan ben je gek genoeg.

Daar begrepen ze niks van hoe je dat kon doen.

Alles bij elkaar is het wel leuk om zo discussie te hebben, en hoe verschillend er over een koningshuis gedacht werd.

Ik ben nog wel eens iemand die graag even de boel een beetje wil ontregelen, en kon het niet laten om dat ook aan boord te doen.

Op een gegeven moment was de Queen weer in het nieuws, en de engelse keken met ontzag naar haar.

Ze waren heel stil, dus ik sta op en zeg, de dame houd niet van zeezenders en is er zelfs tegen.

Dus waarom die aanbidding,zij zorgt ervoor dat jullie hier zitten, terwijl jullie ook op een legale normale manier kunnen werken voor de radio.

Ze waren met stomheid geslagen.

Er stond een stevige discussie, waarop ik zei, dat ik een grap maakte.

Wakker worden.

​

Zoals ik al aangaf je ochtendritueel is ’s morgens anders dan als je aan land naar je werk moet .

Maar aan boord van de Ross Revenge is het toch nog net even anders.

Als ik dan in de messroom net wakker en met slaperige ogen naar de TV wilde kijken voor het nieuws had ik geen schijn van kans.

Waarom? Omdat de Engelse porno keken, dus daar stond ik met mijn slaperige kop midden in een....vul zelf maar in..... te kijken.

Kijk zei ik nog lachend tegen ze wat doe je je zelf aan.

Ik zei je kan er alleen naar kijken in de wetenschap dat je een paar maanden het niet kan doen. En toen vroegen ze aan mij hoe los jij het dan op.

Ik zei ik heb het gewoon uitgeschakeld voor de boord periode en als ik weer thuis ben zei ik op een grappige manier, dan weet mijn vrouw wel wat haar te doen staat, ze begonnen hartelijk te lachen.

​

Tijd vliegt voorbij.

Als je aan boord zit dan heb je geen flauwe notie van tijd, je ziet de klok maar

echt een kader van de dag merk je niet.

Aan land merk je dat aan het verkeer en andere dingen.

Op zee zie je dat het licht en donker wordt, en dat is het.

Dus ik moest altijd goed opletten wat voor dag het was.

En dat je niet in het weekend je week shift deed.

​

In het weekend had ik het wat rustiger en maakte dan verschillende dingen schoon.

Zoals de messroom, heb ik met een Engelse collega een keer helemaal uitgemest, op de dag dat de antenne werd aangepast voor de frequentie wisseling van van 963 naar 819.

Waarom we dat deden is omdat iedereen dacht, geen zender aan.

Dus hoeven we niks te doen. Dan blijven we de hele dag in onze kooi.

Die frequentiewisseling is ook heel vreemd gegaan, ’s avonds wisten we van niks.

De technicus grijnsde de hele dag dat vonden we vreemd, tot op een gegeven

moment vroegen waarom hij zo grijns had.

Hij zei, morgen zitten jullie op een nieuwe frequentie.

Toen waren de rapen gaar, want iedereen zou dan niks meer horen op de 963.

Maar de Engelse organisatie dacht dat komt vanzelf wel goed.

Ze waren wel even vergeten dat de Nederlanders Caroline financieel in de lucht hielden.

Caroline heeft zichzelf nooit kunnen bedruipen er waren altijd wel andere

organisaties bij betrokken, om de boel draaiende te houden.

 

Mastbreuk.

Op de vooravond van de mastbreuk zaten we naar het weerbericht te kijken op de BBC, die gaven een windkracht van 30 knopen aan, dat is dus windkracht 11.

Sommige keken verschrikt en ik vroeg wat heeft dit voor gevolgen.

Ik had het gezegd en snel werd het me duidelijk.

De tafel waar we aan aten werd verbouwd voor de storm.

Dit betekend dat er “hangende randen” opengeklapt worden en daartussen “storm” balkjes”.

Zie het maar als een tafel met een houten rand naar boven steken met vakjes waar je je bord en andere dingen kunt neerleggen.

Dit om te voorkomen dat niet alles van de tafel afglijdt tijdens een storm.

En er werden meer dingen binnen en buiten vastgezet zodat het niet ging schuiven.

Op de avond van de mastbreuk voelde ik me kiplekker, en dat ondanks de storm.

Ik ben op een bepaald moment wel in de Caroline-discotheek gaan liggen, want ik kon niet slapen.

Maar maakte me niet al te druk. Wel zag ik dat de isolatoren vonkten,

Het mijn tijd wel zou duren. Ik heb me er echt niet druk over gemaakt.

Om 03:00 presenteerde hoorde ik de desbetreffende presentator van Caroline aan zijn presentatie merkte ik dat er iets loos was.

Op een bepaald moment klapte dus de zender er uit..

Hij vroeg aan mij wat er aan de hand was.

Op hetzelfde moment dat ik hem antwoordde, klonk een gekraak,

wat door het hele schip ging. De alarm bel ging tegelijk ook af.

We renden naar de messroom.

​

Als de alarmbel af ging moesten we altijd verzamelen in de messroom.

Het was duidelijk dat het gekraak kwam van de mast die afbrak.

En die kwam met een flinke zwaai naar beneden.

Één van de redenen waarom de mast afbrak was omdat het schip dwars op de golven lag,zo mast beweegt dan niet mee, dit omdat de verhouding niet klopt met het schip.

De nieuwe positie was ook geen voordeel daar was de golfslag groter.

In knock deep, was je beschermt door 2 zandbanken.

Daardoor had je bijna geen golfslag.

Op een gegeven moment gaat de alarmbel af, dit met een lange toon.

Dit betekend dat we met zijn allen moesten verzamelen in de messroom.

We moesten onze reddingsvesten uit onze hutten halen en aantrekken.

Daar werden we in 2 groepen verdeeld.

Er werden commando's afgesproken in welke reddingsboot we moesten springen mocht het zendschip omslaan.

Het bleef maar beuken maar in direct gevaar waren we niet

De kapitein ging naar de brug om contact te zoeken met de kustwacht, een paar van ons liepen met hem mee. Ik was er 1 van.

Daar hoorde ik het gesprek wat hij had met de kustwacht.

In het gesprek kwamen diverse mogelijkheden naar voren hoe ze ons er eventueel eraf gingen halen mocht het mis mocht gaan.

De nacht vorderde en het leek rustiger te worden.

De kustwacht had helikopters standby staan om ons eraf te halen.

Gelukkig bleek dit niet nodig te zijn, wel kregen we de instructie mee als het schip zou omslaan we naar de buik van het schip moesten gaan omdat daar dan de meeste lucht zit, en ze ons makkelijker konden bevrijden.

De kapitein was constant erg rustig en vertelde dat alles wel in orde was.

Achteraf gezien was het allemaal best wel hectisch.

Ik heb daar later ook wel met hem over gesproken en hij zei me dat het heel belangrijk is dat een kapitein op zo'n moment rust uitstraalt.

Tijdens dit gesprek vertelde hij ook dat hij de Ross Revenge kende als zijn broekzak. Omdat hij er vroeger op gewerkt had toen het nog geen zendschip was.

​

​

Het was echt levensgevaarlijk, maar doordat hij zo rustig bleef in zijn contact met de kustwacht , bleef een aantal van ons ook rustig.

Maar, je denkt dan wel even heel snel na over het leven.

En ik was niet de enige, tijdens die periode raakte ik in gesprek met diverse engelse collega’s tijdens de nachtelijke uren.

En we kwamen tot de conclusie dat we dachten dat het echt levensbedreigend was geweest met die storm en dat ons laatste uur had geslagen.

Gelukkig na een paar dagen om van de schrik te zijn gekomen hebben we ondanks dat er niks meer te doen was veel lol gehad.

Omdat het schip uit ballast was gebeurde er vreemde dingen.

In de messroom stonden stoelen met wieltjes., dus als het schip even bewoog dan rolde je met je stoel van links naar recht, en van voor naar achter.

​

Snel hebben we die wieltjes eraf gehaald.

Asbakken schoven over de tafel, het leek wel of er een geest aan boord was.

Maar we wisten beter, het was wel vermoeiend zo “bewegend schip”.

Bij alles wat je deed moest je rekening houden met die deining.

Je liep regelmatig als een soort dronkaard op het schip.

​

De volgende dag.

We hebben het schip opgeruimd en de mast afgesneden van het schip.

Dit doormiddel van de tuidraden door te knippen.

Men wilde de mast nog proberen te behouden.

Maar daar was de kapitein het helemaal niet mee eens, omdat de mast onder het schip kon komen en het schip zou kunnen open schuren.

Twee dagen later kwam er een kleine tender aan zodat we een bevoorraad werden.

De bevoorrading bestond uit. bier koekjes chips en shag.

Niet direct een eerste levensbehoefte, maar we waren er wel blij mee.

Ik drink geen alcohol en de Engelse wilde graag mijn bier hebben.

​

​

Ik zei dat is prima dan wil ik voor elk blikje bier een pakje shag en zo geschiede.

Tijdens die bevoorrading vertrok ook de kok, en er was niemand die kon koken.

Dus de vraag was of er iemand was die kon koken.

Ik zei dat kan ik wel en voor dat ik het wist verzorgde ik het avondeten elke dag.

Een geluk voor mij, daardoor hoefde ik bepaalde klusjes niet te doen.

Zoals kun jij even omhoog klimmen om wat tuidraden aan te spannen in de mast.

Ik zei dat kan ik niet doen, ik ben voor 20 man eten aan het voorbereiden.

Dus ik stond bij het slechte weer in de kombuis te kokkerellen, terwijl de andere die klus moesten klaren.

Ze moesten dus ook de ravage buiten opruimen en reken maar dat was geen pretje met de nastorm die er nog was.

Er is in die periode nog wel een nood antenne gemaakt met wat draden maar het signaal kwam niet ver.

Voor de moraal voor de Engelse was dit wel beter.

Wij als Nederlanders pasten ons aan de situatie, en legde ons erbij neer,

Maar we wisten wel dat het avontuur voorbij was.

​

​

Uit de lucht.

Ik heb me in die tijd toen we uit de lucht waren vermaakt om eens alle jingles commercials en andere dingen op te nemen.

Zo kwam ik elpees tegen waar de muziekjes opstonden die gebruikt werden voor de Caroline en Monique jingles.

Ik had nu ook eens tijd om meer van het boord leven te genieten.

En vooral de nacht is prachtig als je aan boord zit van een schip.

Je voelt je heel nietig, maar is een prachtige ervaring.

In die periode leefde ik meer ’s nachts dan overdag.

Dus ik had de mogelijkheid veel video’s, bekijken.

Daar had ik geen tijd voor toen alles normaal draaide

Zelfs de muziekjes die bij veel andere zenders werden gebruikt.

Vooral de nieuws aankeilers en uitro’s kwam ik tegen.

En als liefhebber van jingles is dat leuk om eens het te horen zonder de overbekende namen van de stations, waar je ze eigenlijk van kent.

​

Geen verwarming.

Tijdens de periode na de mastbreuk viel de verwarming uit.

Je had 2 opties om warm te blijven, zoveel mogelijk in je kooi blijven.

Of je wat dikker aankleden. Dat laatste deed ik dus.

Kleding wassen was geen optie, en douchen kon alleen koud.

Maar er waren wel wat wasjes gedaan en dat moest drogen, en dat drogen gebeurde in de machinekamer waar het altijd warm was.

En het duurde niet lang dat niet alleen de was daar hing.

Ook veel mensen wisten deze plek te vinden.

Dit betekende dat we daar vaak zaten met toast en thee.

 

Daar is de Tender.

Na ruim een maand boord gezeten te hebben waren we in afwachting of er een tender zou komen, en wanneer.

Ik had wel de mogelijkheid om met de kleine tender die eerder kwam om via

Engeland naar huis te gaan.

Ik vond het niet verantwoord om op de hele kleine schuit over te stappen.

Ik blijf liever aan boord van de Ross Revenge die ondanks dat hij wat meer schommelde nadat de mast was omgevallen..

De balans was ontwricht van het schip dus bij elke golf deinde je.

De mensen van de Engelse tender wist ons te vertellen dat ze nog niks van de Monique organisatie gehoord hadden en of er een tender zou komen voor ons.

Een paar dagen later, met het gevoel er komt voorlopig geen tender, dit omdat het nog aardig stormde, zat ik om 03:00 ’s nachts in de messroom een film te kijken.

Ik kon mijn ogen niet meer open houden en wilde gaan slapen

En dan de volgende dag de film verder te kijken.

Op dat moment hoorde ik verschillende collega’s roepen dat de

Bellatrix in aantocht was, althans dat dachten we, het was donker.

En we hadden geen berichten gekregen of er die zou komen.

Tijdens die periode dat we niet uitzonden hadden we wel contact met Engeland.

En de Olau Line

Olau Line was een van originele Deense onderneming die een veerdienst onderhield tussen hetNederlandse Vlissingen en het Britse Sheerness

Die had met de niets met de organisatie te maken maar de kapitein maakte wel verbinding met ons omdat hij het prachtig vond dat we daar lagen.

​

Zo heeft hij ook aan het thuisfront doorgegeven dat alles in orde was na de mastbreuk, en dat er geen gewonden waren gevallen.

Een uur later was het wat lichter en de scheepstoeter van de Bellatrix ging af.

Die herkende ik meteen en ging na boven, en daar was ie in pracht en praal.

En op de Ross Revenge ging ook de bel af, die ging altijd als er een tender in zicht was.

Gezien de Ross Revenge aardig bewoog was over stappen nog lastiger geworden.

Er werd een kabel gespannen tussen de 2 schepen en men liet een rubberboot zakken. Ik dacht nee hé wat staat me nu wachten.

Er kwam nog kabel kwam die naar beneden ging vanaf de Ross Revenge naar de rubberboot.

Dus ik moest eerst naar beneden via die kabel en dan in de rubberboot springen, voor de duidelijkheid het was niet echt rustig op zee.

Toen ik erin zat werd de kabel die aan de rubberboot naar de Bellatrix getrokken.

En toen ik bij de Bellatrix kwam werd ik met een andere kabel omhoog gehesen.

​

Naar huis.

Eenmaal aan boord werd ik overvallen door moeheid het eerst wat ik deed was eten en douchen om naderhand te gaan slapen.

Iedereen werd netjes betaald aan boord.

Toen ik wakker werd ging ik naar de messroom en raakte aan de praat met de vraag waarom het zolang duurde om ons op te halen.

Er werd verteld dat ze zeker eerder wilde komen maar de Bellatrix was voor een ander karwei onderweg en dus niet beschikbaar voor ons.

Er was wel een andere optie met een kleine boot maar dat was niet verantwoord, in verband met met het slechte weer.

Tijdens de tocht naar huis heb ik genoten om aan boord te zitten van dat luxe schip.

Toen we aan land kwamen werden we thuisgebracht.

Tijdens de rit naar huis gebeld met huis via de mobiele telefoon.

Voor die tijd iets unieks.

Eenmaal thuis aangekomen moest ik wel wennen dat ik niet meer op het schip was.

Ik merkte dit vooral als ik ’s morgens wakker werd.

Omdat op een schip je lichaam steeds je evenwicht corrigeert.

Aan land is dit niet nodig omdat alles rustig is.

Je lichaam heeft daar ongeveer 2 dagen voor nodig.

Gevolg je ligt de hele nacht te woelen en je loopt licht bezopen.

​

Radio 558/819 1988.

Dagen weken maanden gingen voorbij, was het nu echt afgelopen?

In de tussentijd vatte ik mijn werk weer op bij Keistad FM.

Totdat mijn telefoon ging en of ik mee wilde om de mensen die aan boord zaten te bevoorraden en, het was tijdens de fibermast periode die afgebrand was en men diverse spullen nodig had om radio 819 op te starten.

Dus ik op naar Nieuwpoort, waar ik op de poolster stapte, een klein schip maar perfect voor ons doel.

Vrijdagmiddag kwam ik aan en de bedoeling was om vrijdagnacht te vertrekken, maar door het ongunstige weer lukte dit niet en verbleven we een nacht in de haven.

De volgende dag vertrokken we, ondanks dat het niet veel rustiger was geworden.

We moesten wel, omdat aan boord ook geen shag en sigaretten waren, en iedereen rookte. En een sigaret is voor rokers dan een goede afleiding

Na een tocht waar het aardig stormde, kwamen we aan bij de Ross Revenge.

Er werden diverse pogingen gedaan om langszij te komen.

Dit lukte niet, er is nog geprobeerd om een kabel te spannen tussen beide schepen om in ieder geval het belangrijkste aan boord te krijgen.

De roker hadden niets te roken en maakte van restjes shag sigaretten.

Dus de nood was hoog voor de rokers. Maar ook voor andere dingen.

Als het brood op was, dan was er de mogelijkheid om zelf brood te maken.

Dit omdat er meel aan boord was.

​

Onverichte zaken vertrokken we weer.

Die avond in Nieuwpoort aangekomen, zijn we met zijn allen gaan eten in een Grieks restaurant.

Het was leuk. Maar ik dacht wel aan die jongens aan boord.

Die niet echt lekker konden eten, ze verhongerde niet maar als je op een schip leeft, is goed eten het allerbelangrijkste voor de moraal.

​

Weer naar zee.

Het duurde een paar maanden, toen ik werd gebeld en of ik naar de MMI studio wilde komen omdat er een nieuw jinglepakket was voor Radio 558 en wilde graag mijn mening weten.

De volgende dag vertrok ik naar de MMI studio’s.

We gingen de studio in en ik kreeg de jingles te horen.

Mijn vraag was 558? Het zou toch 819 worden.

Dat klopt maar doordat de fibermast opgebrand was konden we voorlopig niet op die frequentie.

In een later tijdstip zou dat wel mogelijk zijn als er aanpassingen waren gedaan

aan de antenne.

​

En omdat er investeerders waren die geluid wilde horen vanaf de Noordzee was dit de beste tussenoplossing.

De Caroline organisatie was niet blij dat we de 558 gingen gebruiken, dit betekende dat ze niet meer overdag te horen waren.

Caroline had geen inkomsten van derden, dus dan is de keus snel gemaakt

Een snel rekensommetje gaf aan dat Radio 558 adverteerders en investeerders had, en dus geld binnenbracht, voor diesel en voedsel.

Dus ze legden zich erbij neer.

De 558 KHZ was niet zo beste frequentie maar er was iets in de lucht.

Ondertussen werd er gewerkt aan de antenne om die voor de 819 gebruiksklaar te maken.

Enige tijd later kwam de vraag wanneer ik naar die schuit kon gaan.

Ik gaf aan dat het snel kon, en ik werd ingepland om binnen 2 weken te vertrekken.

Helaas kon ik niet door familie omstandigheden vertrekken door familie omstandigheden. Dus het werd 2 weken later.

​

Op naar de Ross Revenge.

Mei 1988 vroeg in de morgen zou ik vertrekken, een goede vriend van mij zou mij naar Breda brengen, en daar werd ik opgewacht.

In Nieuwpoort vertrokken we op een stralende lentedag naar de Ross Revenge.

Ik raakte in gesprek met een Engelse collega die aan boord was van de Poolster en vroeg aan hem wat voor hem de reden was om op zee programma’s te maken.

Ik had een luchtig verhaal verwacht in de trant van, het lijkt me leuk zo ervaring te hebben, of iets van het lijkt me fantastisch.

Maar het antwoord was, ik ben op de vlucht omdat ik mijn belasting nog niet betaald heb. Dat is ook een reden dacht ik nog.

Aan boord van de Poolster werd ik nog geïnterviewd door een offshore radio blad. Die waren meegekomen en hadden voor de tocht betaald.

Zo waren de tendertochten goedkoper voor de organisatie, dit gebeurde regelmatig dat we een combinatie maakte met bezoekers en tendering.

Voor mij was het ook is prettig om eens een keer op een spiegelgladde Noordzee te varen en rustig op mijn gemak over te klimmen naar de Ross Revenge.

​

Alles ging heel relaxt en de tender bleef een dag langszij.

Ik raakte aan de praat met een vrouwelijk Engelse collega, die niet wist of ze naar huis zou gaan, of dat ze zou blijven aan boord.

Voor de duidelijkheid, de Engelse werden niet betaald en de Ross Revenge was eigenlijk kost en inwoning. Ik gaf haar aan volg je hart en doe wat je wil doen.

Uiteindelijk koos ze ervoor toch naar huis te gaan, wel met pijn in haar hart, ze vond het namelijk geweldig om aan boord te zijn.

Ze had een aanbieding van Radio Luxembourg gekregen maar wist niet of ze echt aangenomen zou worden.

Ze zei als ik nu van boord ga mag ik misschien niet meer terugkomen.

Dit was voor haar een tweestrijd.

Uiteindelijk was ze een paar weken later te beluisteren op de the big 208!

 

Planning.

De tender was vertrokken en na het eten bespraken we onze roosterindeling.

Ik zou me voornamelijk met het nieuws bezig houden.

Daar had ik niet zoveel zin in, maar ik werd overtuigd waarom.

Dit omdat ik een perfecte stem heb voor het nieuws, je hebt een “dragende” stem.

Er werd ook verteld dat je maar 2 naam jingles mag gebruiken tijdens je programma, iets wat ik logisch vondt.

Er was iemand in het verleden die zoveel naam jingles bij zich had dat die er een uur ermee kon vullen.

En dat wilde ze voorkomen dat meer mensen gingen doen.

Die persoon zei ik ben een populaire dj dus ik mag er meer gebruiken.

Daar was men niet van gediend en zei dit zijn de regels dus pas je maar aan.

Gelukkig kon ik naast het nieuws nog wel programma’s doen.

Naderhand besefte ik dat het me eigenlijk niet uitmaakte, ik zat op zee.

En werd betaald en dat voor iets wat ik heel graag doe.

Het salaris was 75 gulden per dag, inderdaad minder dan voorheen.

Maar dit maakte me niks uit, gelukkig hoefde ik van dat geld niet te leven.

Dus het was een goede bijverdienste.

 

Dag indeling.

11:00 tot 18:00 uur verzorgde ik het nieuws

Om 18:00 uur deed ik mijn programma.

De muziek die we draaide was nu met veel meer plugplaten in een uur.

De meest vreselijke muziek moest ik draaien.

Maar dat hoorde er toen bij, het leverde geld op.

Het was steeds moeilijker geworden om adverteerders te vinden.

Dus ik was nu zeker blij dat ik niet zoveel programma’s hoefde te doen.

Dat uur per dag was voldoende voor mij.

In het weekend was had ik meer vrije tijd.

Maar dat betekende wel dat er was andere klussen gedaan moesten worden.

Zoals de top 50 uittikken, ik was schijnbaar de snelste met een typmachine vandaar dat het ik dit klusje o.a. kreeg te doen.

Storm.

​

In die periode kwam er weer een storm die vergelijkbaar was met toen de mast afbrak.

Maar het geluk was aan onze zijde. Dit omdat het schip met de kop in de wind lag en daardoor niet kon draaien.

Een schip wat voor anker ligt draait constant om zijn anker heen.

Dus we lagen helemaal stil, wat een rare gewaarwording was.

Als je namelijk door de patrijspoorten keek zag je verschillende schepen die ook voor anker waren gegaan, en er was er één die dwars erop lag.

Gelukkig hadden die geen grote mast, maar ik kon me precies voorstellen

hoe die zich voelde aan boord.

​

Primeur.

Het waren rustige weken, wel hadden we in die tijd een primeur met het nieuws. Omdat we de BBC aftapte was er een bericht die nog niet bij het ANP werd vermeld en wij als Nederlands station de eerste waren die er melding over maakte.

Dat gaf ons wel een kick, waarom?

Dit omdat iedereen altijd zei dat we het nieuws van het ANP overnamen.

Dit is gedeeltelijk waar, maar we luisterde ook naar de BRT.

Zodat we een duidelijk en breed nieuwsbericht konden uitzenden.

Nieuwe eigenaar.

Tijdens mijn verblijf kwam er ineens de tender na een paar dagen, met aan boord de nieuwe eigenaars van Radio 558.

Die kwamen een kijkje nemen wat ze overgenomen hadden.

Ze hadden nog nooit zoiets gezien, en hadden dus geld ergens ingestoken waarvan ze dachten daar gaan we flink aan verdienen, althans dat is mijn beleving.

Maar goed dacht ik, prima. Als ik maar aan het werk blijf.

Ze keken hun ogen uit wat er allemaal mogelijk was op een schip.

En ik merkte aan de reacties dat ze totaal geen idee hadden waar ze het geld in hadden gestoken.

Het getal 14.

14 Augustus, dit hoeft geen uitleg, maar voor degene die het niet weten, dit was de datum in 1967 dat de Engelse zeezenders moesten stoppen.

Dit werd herdacht tijdens de Caroline uitzendingen.

Ik lag in mijn kooi te luisteren en toen realiseerde ik het.

14 Augustus 1988 14 jaar geleden was dit de laatste periode voor Veronica op de 538 meter, 558 khz

Ik was toen 14 jaar.

Er viel me nog wat op. Radio 558 is 558 khz via de 538 meter.

14 jaar later deed ik dus een programma op die beroemde frequentie

Ruim 14 jaar later vragen mensen mij eens mijn verhaal op te schrijven.

En nu 14 jaar later schrijf ik dit verhaal.

 

Tender.

In plaats van ruim 5 weken aan boord zitten werden we nu zoals afgesproken na 2 weken opgehaald.

Dat kwam door het gunstige weer, maar was ook volgens afspraak.

Als je voor 2 weken gaat en het loopt uit dan moet je niet zeuren, je bent gewoon afhankelijk van het weer.

Dat is het leven als je op een zendschip werkt en leeft.

Dus op de tender en naar huis, alleen dit keer ging het iets anders.

We werden ergens in Calais afgezet, en er zou een busje komen om ons op te halen.

Daar stonden we dan ergens in Calais, volgens mij waren we illegaal binnen gekomen.

Daar stonden we dan, ik voelde me echt niet prettig op die plek, iedereen kon daar komen met niet al te frisse bedoelingen.

Ik voelde me een smokkelaar, de reden was dat ik een slof Texas shag in mijn bagage had en als we aangehouden zouden worden dan zou ik opgepakt worden.

Verder gingen mijn gedachten niet, want ongeveer een uur later kwam uiteindelijk het busje aanrijden. Eindelijk vertrokken we van die gribus plek.

Weg uit Frankrijk werden we afgezet in Breda.

We moesten een ruim 2 uur wachten voordat we een trein konden nemen.

Daar zaten we dan op het station.

We waren aardig moe van de tocht overzee en ruim 18 uur onderweg zonder slaap.

En we wisten dat we nog een aardige tocht voor ons hadden het was namelijk tegen middernacht, dus we konden dus alleen de nachttrein nemen.

​

Dit was dus een rondje Nederland voor ons.

Met die wetenschap zijn we ergens gaan zitten en waren best melig.

In die tijd had je niet allerlei mogelijkheden ergens te zitten en iets te eten en/of te drinken.

En daar wordt je melig van. Althans in ons geval

Dat krijg je schijnbaar als je 4 mannen die op zee hebben gezeten en weer aan land zijn. Ik denk dat de gekste onderwerpen aan bod zijn geweest om onszelf wakker te houden.

Zoals ik ga als eerste een biertje nemen, of eerst een 5 pizza’s eten.

Klinkt misschien vreemd, maar aan boord werden geen pizza’s bezorgd.

In de trein waren we aan het aftellen wie het er het eerste thuis zou zijn.

Maar hebben voornamelijk geslapen van vermoeidheid tijdens de rit.

​

Leven op een zendschip.

Het leven op een zendschip is heel anders dan aan land.

Aan land heb je je ritme om je dagelijkse bezigheden te doen.

Iedereen kent die sleur wel.

Maar op een zendschip heb je ook een sleur, maar die kan door het weer onderbroken worden. Dit kan met goed en slecht weer.

Ik zal een omschrijving geven hoe het leven kan zijn in mijn periode in

1987 en 1988.

​

Aan boord heb je uiteenlopend mensen werken die iets met muziek en radio heeft. Dit betekent niet dat er allemaal mensen zijn die de hele dag bezig zijn met het medium radio. Het is natuurlijk mooi als je werk kan doen op zee.

En radioprogramma’s maken is natuurlijk in die natuurelementen helemaal mooi.

Er zijn mensen die er niet aan moeten denken, zo hebben we een keer iemand gehad die het wel wat leek maar na één periode ontdekte dat het niets voor hem was.

Hij kon niet aan het leven wennen. Als liefhebber van zeezenders kun je dat niet voorstellen. Maar soms kan iets heel anders uitpakken dan je in gedachten had.

Ik zelf heb in de jaren 70 ook een demo tape gemaakt voor Mi Amigo.

Ik was 18 maar uiteindelijke durfde ik het niet aan om het op te sturen

Uiteindelijk toch voor Monique een demo gemaakt, en wat ik eerder al aangaf dat wordt niks,. Het was meer dat ik van een professionele organisatie graag wilde horen wat ik niet goed deed.

Dat klinkt vreemd maar je vrienden en bekenden zeggen altijd, je klinkt goed.

​

Maar je weet zelf dat er altijd iets bijgeschaafd kan worden, en mensen die professioneel bezig zijn met media en radio zijn kritischer.

Maar ik ben blij dat ik het toch gedaan heb, het is zo totaal anders dan aan land een programma te doen.

Ik heb veel geleerd, vooral als je in zo gemeenschap zit.

Je mensenkennis bouw je snel op. Als je daarvoor openstaat.

Ruzies als die er waren moest je snel uitpraten want je kon elkaar niet ontlopen.

En kwam je er niet uit dan leerde je vanzelf wel dat je je professioneel moet opstellen.

Omdat je allemaal hetzelfde doel hebt, een goed commercieel product neerzetten.

Radio is en blijft gewoon business, dat vergeten mensen wel eens.

Er waren ook mensen die dachten dat iedereen op ze zat te wachten op de radio. Die werden snel afgestraft door het gedrag wat ze vertoonde.

In een gemeenschap als deze kom je jezelf snel tegen.

​

Telefoon aftappen 1989.

Enige tijd later werd ik gebeld door door de organisatie die vroeg aan mij wanneer ik weer kon gaan, ik zei van de week is wel mogelijk.

Hij wilde dat ik een collega ging aflossen, die zat daar alleen en al een behoorlijke tijd aan boord.

Maar zei ik ik doe het alleen als je mijn laatste salaris betaald wordt.

Ik zei sarcastisch dat is iemand van de organisatie vergeten.

De organisatie ging dit gelijk ging regelen en 2 dagen later stond er iemand aan de deur met mijn salaris.

In die tijd werkte ik nog steeds voor Keistad FM, dus ik zei dat ik binnenkort weer even ging “varen”.

Ze konden zich dit goed indenken omdat de eigenaar van Keistad FM ook zeebenen had, hijzelf is betrokken geweest bij Radio Delmare.

Sneller dan gedacht, werd ik gebeld door de 558 organisatie.

We hadden het over wat er nog met de tender mee moest.

Dat er veel plugplaten moesten gedraaid omdat die voor omzet zorgde.

De nieuwe eigenaars hadden wel reclamezendtijd maar dat bracht geen geld in het laadje.

Inbelagname.

​

Het gesprek was in een soort geheimtaal, omdat er sterke vermoedens waren dat onze lijnen afgetapt werden.

Dus het gesprek deden we in “voetbaltaal”

Enkele voorbeelden: Bevoorraden - iets over het hek gooien.

Water overpompen - als het goed regent dat wordt het veld goed nat.

Spelers te kort - niet genoeg mensen aan boord.

We bespraken dat radio 819 anders moest klinken.

Het format moet anders zijn dan anders.

Zaterdag 14 Augustus zou ik vertrekken naar de Ross Revenge.

De andere afspraak was dat we tot die datum geen telefonisch contact meer hebben in verband met het eventuele aftappen.

Dus die nadat ik mijn koffers gepakt had op vrijdag vroeg naar bed gegaan omdat ik wist dat een lange dag voor me stond.

Die morgen maakte ik alles klaar om te vertrekken en luisterde nog even naar het nieuws.

De dag van vertrek ook geen teken van leven.

Een paar uur later werd ik gebeld door een kennis van mij die checkte of ik nog wel thuis was. En dat was ook zo.

Hij zei, ze hebben hem!

Zet je tv maar aan. En toen was het duidelijk.

Hij wist dat er een mogelijkheid tot afluisteren was en noemde bewust niet de de Ross Revenge.

Ik dacht: dat is niet best, en wat nu.

Werd ik in de gaten gehouden?

En als ik zou thuis blijven dan zou dit opvallen.

Omdat ik werkzaam was bij Keistad FM, heb ik gewoon mijn platenkoffer gepakt en ben toen naar Amersfoort gegaan waar het station gehuisvest was.

Of ze me in gaten hebben gehouden weet ik niet zeker, maar weet wel doordat ik naar Amersfoort ben gegaan die dag dat ik ze op een dwaalspoor heb gezet.

Naderhand hoorde ik dat iedereen zich bij de plaatselijke politie moest melden.

Zelf heb ik nooit een oproep gekregen van de politie om me te melden.

Al mijn andere collega’s hebben die oproep wel gekregen.

Ik stond schijnbaar niet op verdenking lijst. Waarom ik heb geen idee, of toch wel.........

​

 

​

bottom of page